een boek vol verdriet
‘Weet je wat ik heel graag wil hebben voor mijn verjaardag,’ vertel ik mijn lief, ‘dat ik in mijn ééntje naar Goes ga, naar De Koperen Tuin, dat ik daar op mijn gemak een boek uit ga kiezen en dat ik dan in het restaurant een bakje drink met wat lekkers erbij.’
Blij dat hij me een echt plezier kan doen, loopt hij naar de kluis, en haalt er een paar bankbiljetten uit. “is dat genoeg?’ Dat is het. En zo ga ik op een stille zaterdagmorgen op weg naar Goes. Ik denk dat ik wel 30 boeken door mijn vingers laat gaan. Ik ga zoek naar recensies op mijn mobiel, vraag advies aan de aardige boekverkoper, stuur een berichtje naar een boekenexpert, en ik kom uit bij dit boek. Niet omdat iemand het aanraadde, meer ik viel erop. Een boek vol verdriet.
de eerste zinnen van dit verdrietige boek
Het gras, het grind, het hek, het asfalt. Het gras, het grind, het hek, het asfalt.
Het heeft nog niet gesneeuwd.
Ik heb mijn nachtpon aan.
Ik moet gewoon uit het raam staren, ik moet hier gewoon blijven staan tot ze komt.
Het gras, het grind, het hek, het asfalt.
Ik moet blijven staren, niet knipperen. Ik heb het koud.
Zwart is mooier dan grijs, grijs is mooier dan bruin, wit is de mooiste kleur.
Nu is de koelkast stil. Ik hoor Line boven in haar kamer rondlopen, ze zet een cassette op, dan zet ze hem uit, ze spoelt waarschijnlijk terug.
Nu moet ik weer knipperen.
Ik hoor papa in de woonkamer kuchen.
een bundel met vijf verhalen
Daar staat dat kind, te wachten op haar moeder. En je voelt het al, zij gaat niet komen. Een bundel van vijf zeer verdrietige verhalen. Ze kan er wat van Ingvild H. Rishøi. Ze krijgt het voor elkaar dat ik de hele week met een beroerd gevoel rondloop. Dat kreeg ze ook al voor elkaar met de vorige bundel.
Waarom koop ik dat dan, juist dat boek, niet in opwelling, maar zo zorgvuldig uitgekozen? Vanwege de trieste voorkant? De mooie eenvoudige zinnen? Komt het omdat ik net in Noorwegen ben geweest en iets van die schoonheid ervaar in dit boek?
Mijn broertje zei het al, toen we tieners waren: ‘Jij leest alleen maar boeken over verdriet en ellende.’ En dat was ook zo. Hij moest lachen als hij een boek las, en ik snifte. Tja, ieder zo zijn ding. Hij is vandaag 67 geworden en hij leest nog steeds andere boeken dan ik. Meestal.
nóg een Noors verdrietig boek
De veerman beleeft zijn laatste dag, en kijkt terug op zijn leven. Recensies op Hebban: een klein pareltje, eerbetoon aan een eenvoudig leven, ode aan het fjordenlandschap, groots, ontroerend,
Deze laatste dag zal hij een draad door de tijd trekken, de tijd terug volgen, kijken waar de tijd hem brengt. Hij zal voor de allerlaatste keer zijn vaste route varen, of zijn vaste routes. Hij zal noteren wat hij in zijn leven heeft liefgehad, het tegen het licht houden, het eren. Want als híj het niet doet, wie dan?
Nog even dit:
een hommage aan Jan Terlouw
Hij was het soort grootvader die iedereen wel zou willen hebben. Lees meer…