Je geheimen geheim houden?
Wat is beter: een geheim geheim te houden en geen slapende honden wakker te maken, of kiezen voor eerlijkheid en misschien wel ruzie?
Daar zit ze, Sophia, in ons schip, tegenover me, op de gele bank. Ze wil graag thee. ‘Heb je honeybush, oh echt? Die vind ik toch zo lekker!’
Een paar dagen geleden belde ze me. ‘Jij bent gelukscoach, toch? Dan wil ik graag eens langs komen om wat te bespreken. En nu is ze er, 84(!) jaar oud.
‘Mijn kleindochter vond dat ik er de laatste tijd een beetje triestig uitzag. Ze is gaan googlen en toen kwam ze op jouw site. Ze dacht dat een gelukscoach me zou kunnen helpen. Je woont wel een beetje uit de buurt, maar Maartje, zo heet ze, wilde graag mijn chauffeur zijn. Ze heeft me hier afgezet, even op het schip geholpen en komt me over een uur of zo weer ophalen. Is dat goed?’
Ik ben, na een periode van herstel, voorzichtig begonnen met gesprekken, en ik vind het heerlijk om weer te kunnen luisteren, om weer een coachgesprek te hebben. En wat geweldig dat deze mooie oude vrouw nu tegenover me zit. Ik ervaar het als een geschenk.
‘Vertel.’
Ze knikt.
We hadden lief
Ze heeft geen aansporing nodig.
Ze gaat wat naar voren zitten. ‘Het is gek, het is meer dan vijftig jaar geleden, maar ik krijg er elke dag meer last van’. Ze neemt een slok van haar thee, zet haar glas neer, kijkt me even aan. Ze kucht, gaat dan verder.
‘Het is meer dan vijftig jaar geleden, Elsbeth was een jaar of drie, dat het begon, ja, ze was drie. We hebben vier kinderen, drie jongens, én toen kwam zij, zo’n heerlijk kind. We hadden het goed met elkaar. Ik had het druk, dat wel. Wouter was chirurg, en de huishouding en de opvoeding van de kinderen, daar was ik voor. Maar dat was heel gewoon in die tijd. Voor ik trouwde, studeerde ik Nederlands, maar ik stopte toen ik zwanger was van Joost, onze oudste. ik miste wel de studie enzo, maar ik was ook echt gelukkig. Ja, ik was gelukkig. Ik naaide, ik kookte en bakte en had lief.
Wouter en ik hielden van elkaar. Heel veel tijd om te ontspannen en te kletsen, dat was er niet zo. Hij begon wel eens over zijn patiënten, zijn collega’s, en ik? Ik had niet zo heel veel te vertellen, ja, over de kinders, maar verder…’
Geheim
‘Nou ja, je begrijpt al lang waar mijn verhaal naartoe gaat. Er kwam een schilder, het hele huis opschilderen, en hij gaf me aandacht, we kwamen samen in bed terecht. Elsbeth speelde in de keuken, en wij waren boven. Eén keer, twee keer, het heeft weken geduurd. De seks was fantastisch, en de schilder, hij was helemaal niet lief, het was een nare man, hij vond dat ik een onderkin had, mijn buik was te sponzig, en mijn borsten hingen, altijd commentaar, altijd vervelende opmerkingen, maar de seks… ik was helemaal niet gelukkig, maar het trok, het trok. Het was sterker dan ik. Vanaf dat moment leefde ik met een groot geheim.
Na zo’n vijf weken was het hele huis geschilderd, en hij vertrok. Het leven ging door. Ik miste de opwinding, de spanning, de seks. Ik heb niets meer van die man gehoord. En ik heb ook nooit meer contact met hem opgenomen. Ik voelde me leeg, in de steek gelaten. En schuldig. Heel erg schuldig. En Wouter? Die heeft niets gemerkt. Mijn leven werd in beslag genomen door de gewone dagelijkse dingen. Toch niet helemaal. Eigenlijk stak elke dag mijn schuldgevoel wel even de kop op. Ik heb vaak op het punt gestaan het geheim aan Wouter te vertellen. Toen mijn broer ging scheiden, toen we samen bij het bed van Elisbeth zaten toen ze weer opknapte na een ernstige bacteriële infectie, toen we hand in hand liepen in Parijs, en hij liedjes floot, en ik zo voelde dat ik hem liefhad. Maar ik wilde hem geen pijn doen, ik wilde zijn liefde niet kwijt, en ik was gewoon bang, bang dat hij boos zou worden, me niet meer wilde.’
En nu? Geheim houden?
‘En waarom ik het nu eigenlijk niet meer uithou? Ik weet het niet. We komen in wat rustiger vaarwater. De kleinkinderen worden volwassen, de kinderen hebben ons niet meer zo hard nodig, sterfgevallen binnen de familie en vriendenkring. Ik word een beetje, nou ja, ik weet het niet.’
Ze stopt, haar handen liggen stil in haar schoot.
‘Wat vind jij? Moet ik het gaan vertellen?’
Ik antwoord aarzelend: ‘ik weet het niet.’
‘Je weet het niet? Ik had vast gedacht dat je zou zeggen dat ik het moet vertellen, dat er geen geheim mag bestaan tussen twee geliefden. En jij zegt: ‘Ik weet het niet?’
Ik schud aarzelend mijn hoofd.
Ze staat op, strekt haar rug, en na een kort knikje, loopt ze naar de deur. ‘Hartelijk bedankt voor dit gesprek.’ Ze loopt kwiek de trapjes op. Kleindochter staat haar al op te wachten, en de auto vertrekt.
Daar sta ik dan met mijn goede gedrag en zachtjes zeg ik ‘sorry’.
Hoe dan?
Ik had nog zoveel willen vragen. Zo iets als, wat zou jij doen als je lieve kleindochter jou zo’n geheim zou vertellen, en dan had ze vast gezegd, dat ze dat kind zou troosten. Ik zou gevraagd hebben, hoe ze gereageerd zou hebben als Wouter zoiets gedaan zou hebben, ik zou vragen of ze zichzelf al vergeven had. Ik zou nog zo veel gevraagd hebben. Maar ik heb de kans niet gehad. Ik draai me om, loop het roefje binnen en doe een schietgebedje. Ik geloof dat liefde overwint, maar hoe, dat weet ik nu niet zo.
Een week later
Een paar uur later word ik gebeld. Sophia aan de lijn. ‘Ik was even niet mezelf, en reageerde wel een beetje stom, erg stom, maar ik wil toch wel graag weer een afspraak maken. Je had geen oordeel, dat was fijn, alleen… ik had zo graag van je gehoord hoe ik het weer goed kan maken, dat stukje van mijn leven.’
En nu zit ze er weer, op de gele bank. De kraaienpootjes rond haar ogen maken haar gezicht bijna een beetje vrolijk. Haar ogen lijken blauwer dan de vorige keer, of is dat de lichtval?
‘Ik heb het verteld.’ Haar ogen vullen zich met tranen.
‘En?’
‘Het was avond, hij vroeg hoe het gesprek verlopen was. Ik vertelde wat over jou, je schip, en toen kon ik het niet meer voor me houden. Ik heb alles verteld. We zaten bij de houtkachel, hij in de ene rookstoel en ik in de andere. Toen ik uitgesproken was, bleef hij even heel stil. En ik? Ik deed het bijna in mijn broek, ik werd misselijk, mijn hart klopte in mijn keel. En toen? Hij stond op, pakte me beet, droeg me naar onze bank, ging naast me zitten en pakte me vast zoals hij nog nooit gedaan had, zo stevig, zo lief en ik huilde, en hij huilde. Hij streek me over mijn rug, en hij zei steeds: ‘Och lieverd toch, och lieverd toch.’ Hij herhaalde het wel vijf, zes keer.
Ze stopt. De tranen vloeien over haar wangen. En ik? Ik huil van binnen zachtjes mee.
Geen geheim meer
We praten nog een poos verder. We hebben contact. Ze heeft zoveel te vertellen, zoveel meegemaakt. Ze vertelt het zo beeldend. Ik maak het allemaal mee.
‘En weet je, ik heb nooit gedacht dat mijn huwelijk nóg mooier kon worden. De liefde is intenser. Als ik nootjes in een bakje doe, voel ik de liefde door me heen stromen. Als ik hem zie koffie zetten, voel ik zoveel warmte in mijn lichaam. Als we samen een puzzel oplossen, kan ik het niet laten om over zijn kale bol te aaien. We kunnen niet van elkaar afblijven. Hij heeft zo’n lief gezicht, zulke mooie handen, zo’n heerlijk lijf.
En mijn kleindochter? Die is zo blij. En ik ook. Ik zou haar bijna mijn halve koninkrijk geven.’ Ze glimlacht.
Dan staat ze op, minder abrupt dan de vorige keer. Ze doet haar armen wijd. ‘Mag ik?’ En ze geeft me een heerlijke knuffel.
Op het dek draait ze zich nog even naar mij om. ‘Dat ik dit nog mee mag maken hè.’
Lieve Geertje , wat heb je me weer weten te raken met dit mooie verhaal !!!
Groetjes uit het Sauerland .
Tot gauw.
Wie had dat kunnen denken dat mijn blogs gelezen zouden worden in Sauerland! Dankjewel en heel veel plezier daar.
Hey Geertje,
Mooi geschreven. Kijk nog steeds met fijne herinneringen naar onze gesprekken.
Liefs, Annika
Ha Annika, dankjewel! Ja, was fijn hè.
Lieve Geertje,
Wat een aangrijpend verhaal en wat kan jij schrijven zeg!
Je ziet het voor je en je beleeft het helemaal mee!
Wat een talent heb jij, van je moeder geërfd? Zou zomaar kunnen hè?
Liefs, Alie
Wat heerlijk om te horen Alie, dat je het voor je ziet en meebeleeft. Misschien meegekregen van mijn moeder? Zou zomaar kunnen.
Lieve Geertje, wat ontroerend mooi hoe je ‘alleen maar’ kunt luisteren en in alle eerlijkheid en vrij van oordeel kunt zeggen dat je het niet weet, voor de ander. Wat een gave om t dan ook nog op deze manier te verhalen voor ons, dank je wel!
Dankjewel Linda, ik doe het graag!