Rouwbrief
Vandaag kwam zijn rouwbrief. De brief was bezorgd op ons oude adres, aan de wal, en door de huidige bewoners in het roefje op het schip neergelegd. Ik was niet thuis, en mijn lief liep een beetje rond het schip, was wat bezig in zijn schuurtje en had niemand gezien.
Een mooie grote vierkante envelop, met een dun grijs randje. ‘O nee, wie was er ziek? Wie was er stervend?’
Het was Taco. ik vergat bijna adem te halen. Taco, overleden, samen met zijn lieve vrouw, in zijn huis aan de Oude Vest in Leiden.
Ik heb altijd veel van Taco gehouden
Ik heb altijd veel van Taco gehouden. Regelmatig kwam hij in ons gezin oppassen. Hij vond dat prima, en voor mij was het feest. Ik zit te denken. Waarom verheugde ik me erop als Taco op kwam passen?
Deed hij spelletjes met ons? Nee, ik kan het me niet herinneren. Las hij voor? Nee, ik geloof het niet. Het was gewoon fijn met hem.
Mijn moeder legde allerlei lekkers op tafel, speciaal voor hem, omdat hij kwam oppassen. Heerlijke koekjes, chips, priklimonade. Dat kregen wij nooit, en dat wist Taco, en hij deelde uit. Soms bleef er niets meer voor hem over, maar hij haalde dan zijn schouders op. ‘Geniet maar lekker, jongens.’
Als we naar bed moesten, gingen we in verzet, en dan herhaalde hij het na een kwartiertje: ‘Naar bed, jongens.’ En na een half uur gingen we dan. Hij vond het allemaal prima.
Soms kwam hij met zijn vriendin. Ze was niet lief voor hem. Als ík zijn vriendin was, dan was ik veel liever voor hem geweest, dát wist ik wel.
Ik, tien jaar, las veel in Goud Elsje, en vond het wel heel frappant dat haar lief ook Taco heette. Alleen: hij was onze oppas, onbereikbaar, had een vaste vriendin en was 12 jaar ouder.
Bedankt voor wat je vader deed
Zo’n tien jaar geleden belde hij. Hij wilde langs komen. Ik was er blij mee, kookte een heerlijk maal. Het was gezellig met hem. Mijn lief en hij hadden een klik. Hij had veel gereisd, en was gelukkig met Alice, éindelijk, dat wel, maar heel gelukkig. Wat was ik blij voor hem.
Eigenlijk kwam hij me bedanken omdat mijn vader, die zijn schoolmeester was, hem gestimuleerd had naar de kweekschool te gaan. Het was de bedoeling dat hij, net als zijn vader in de kabelfabriek zou gaan werken. Maar hij werd meester. Later, als hoogleraar, dacht hij nog vaak terug aan de gesprekken die mijn vader met zijn ouders had gevoerd.
Toen hij wegging zei hij nog eens: ‘Dankjewel, Geer, voor je vader,’ en hij gaf me een stuntelige kus op mijn voorhoofd.
Wat zeg je dan terug hè. ‘Graag gedaan?’
‘ik denk, dat ik een beetje idolaat van hem was, vroeger,’ zei ik tegen mijn lief. ‘Dat snap ik,’ zei hij, ‘we moeten maar gauw eens naar Leiden gaan. Ik mag hem wel.’
En vandaag kwam de rouwbrief
Dit is nu tien jaar geleden, en we zijn nooit meer geweest. En vandaag kwam de rouwbrief.
Blaadjes, door Stephen Hoogtijd, een boek over rouw, de seizoenen, de kringloop van het leven
Juist deze dag ligt het boek Blaadjes klaar bij de bibliotheek. Een mooi prentenboek over rouw. Ik heb het gelezen, me verwonderd. Ik ben nog even verdrietig, maar het is wel fijn, dit boek te bekijken. Kan dat, dat je van zo’n prentenboek geniet, maar nog evenveel verdriet en spijt voelt? Blijkbaar.
De brief van Taco, die tijdens de uitvaart voorgelezen werd, eindigt zo: Wees zuinig op elkaar, besteed je energie niet aan onbelangrijk geneuzel of irritaties en koester de liefde en de vriendschap.
O Taco, wat zou ik graag één keertje, één keertje maar, met mijn hand door je krullen willen gaan. Eén keertje.
Ach toch! Wat kunnen mensen veel voor je betekenen. En dan net is er niet meer van gekomen om nog eens langs te gaan. Sjonge. Wat een rotgevoel. En wat een leeg plekje, al woonde hij in de verte. Sterkte.
Ha Heleen, dankjewel. Heb NU lief, en zeg het NU, en doe het NU, he
❤️
Dankjewel
Wat een wijsheid staat er in het stukje wat je citeerde uit de brief die gelezen werd op Taco zijn afscheid
Ik , jij en wij allen gaan dat vanaf vandaag in praktijk brengen
Dank voor het delen van deze wijsheid
Liefs Wilma
ja, dat gaan we doen!
Ontroerend hè Geertje? 😢
Ja, hè, zo verdrietig