Leugens: wel of niet geoorloofd
Er is veel gedoe over het boek Zoutpad. Het zou misschien leugens bevatten.
Ik kan je vertellen dat elk boek vol leugens zit.
Verhalen worden vaak mooier en indringender gemaakt.
Als zeven mensen verslag doen van een auto-ongeluk, waarvan ze getuige waren, dan krijg je zeven verschillende verhalen.
Als ik over een ruzie vertel, tegen mijn lief, dan is het verhaal zeker gekleurd! Ik kom er beter vanaf, dan mijn tegenpartij.
Mag je liegen in je boek?
Terwijl ik in een tentje in Amsterdam zit (echt waar!), kan ik vanuit de verte moeilijk een oordeel geven over het waarheidsgehalte van het boek Zoutpad. Natuurlijk niet. Ik heb er mooie lessen uit getrokken, over de liefde tussen Raynor en haar man, over hoe goed wandelen is, over hoe je zonder veel bezittingen een mooi leven kan opbouwen.
Mag het boek leugens bevatten? Toch niet. Fantasie? Ach ja. Maar als een boek een autobiografie is, dan is het niet oke, als feiten opzettelijk verdraaid worden.
Ik mag in mijn autobiografie (wees gerust, die komt er niet) niet schrijven dat ik rijk geworden ben van mijn boeken, ook niet dat ze als warme broodjes over de toonbank gingen. Ik mag ook niet beschrijven dat mijn lief door een wonder genas van MS, terwijl hij die ziekte, gelukkig maar, niet eens gehad heeft.
Veel mensen hebben Raynor Winn op een voetstuk geplaatst. En dán kan zo’n schrijver er van af vallen. Zo zonde, zo jammer.
Als het waar is dat feiten verdraaid zouden zijn, kan je toch nog gewoon genieten van de boeken?
Ik zou zeggen: Maak je niet druk.
Mijn blogs staan vol leugens
De mevrouw met rode krullen in mijn blog, is in werkelijk een oude man met een grijze baard. De prachtige gele stoel waarin Mathilde haar verhaal doet, is een foei lelijke vaalbruine oma-stoel, die met een knopje in de slaapstand schiet, en Mathilde heet eigenlijk Rietje. En als ik het schuldgevoel van Karel beschrijf, is dat mijn eigen reuze schuldgevoel. En als ik de brok in de keel van mijn lief beschrijf, heeft hij in werkelijkheid misschien wel een scherpe pijn in zijn buik. Mijn blogs staan vol leugens, én zijn berust op waarheid, én niemand zal de persoon die ik beschrijf herkennen.
Leugens in mijn opstel
Mijn middelbare schooltijd was over het algemeen heerlijk. Ik heb het daar goed gehad, fijne klasgenoten, aardige leraren, kleinschalig. In totaal waren er zo’n 120 leerlingen.
Ik was wel echt een stuudje. Ik wilde graag geneeskunde gaan studeren, moest daarom de vakken wiskunde, natuurkunde, scheikunde en biologie volgen. Zo zat ik hele dagen te zwoegen. Net zo lang met mijn neus in de boeken totdat ik het snapte.
Hoe anders was het met de talen. Ik hield van literatuur. Dat ging me gemakkelijker af.
En opstellen schrijven, dát vond ik heerlijk.
Op een keer mochten we een vrij opstel schrijven. Ik besloot, waarom weet ik niet meer, iets te schrijven over liegen. Ik schreef over liegen wanneer iemand in gevaar is (bijvoorbeeld liegen over de verblijfsplek van een onderduiker), sociaal liegen (ja, die jurk staat jou prachtig), een leugentje om je bestwil (ik had tegenwind). Als conclusie had ik opgeschreven: Zie je wel, liegen mag.
Natuurlijk vond ik dat helemaal niet. Ik vond leugens iets verschrikkelijks, maar vond het gewoon leuk om zo te schrijven.
Mijn leraar vond het helemaal geen goed opstel. Ik kreeg er een 7- voor, en wat hij met zijn rode pen eronder schreef, deed me afschuwelijk zeer: Wat is jouw conclusie ondoordacht, én ik had dit niet van jou verwacht.
Wat had ik hier een rotgevoel van zeg, ik voelde me zo onbegrepen!
Ik heb het nooit gezegd, meneer De Keyzer: Ik meende niet wat ik schreef, echt niet.
Misschien dat ik hierom het wel een beetje opneem voor Raynor Winn. Ze houdt misschien ook helemaal niet van onwaarheden.
En als je zin hebt om de boeken van Raynor Winn te lezen, waar of niet helemaal waar
En het boek Zoutpad, is ook nog verfilmd.
Asl je houdt van heel rustig, en weinig gepraat, en niet veel actie, dan moet het een mooie film zijn, zo heb ik gehoord.
En dan maar hopen dat het waar is, wat ik hoorde 😏.