reizen

Op het moment dat alle lichten aansprongen in de Cathedral in Trondheim, keken wij, een eindje verder, op het achterdak van de postboor, naar boven, naar de hemel.

’s Middags waren we in het stadje Trondheim. We bezochten de prachtige kerk. Omdat het stille zaterdag was, waren de lichten gedoofd. Donker (‘Niet eens korting op de tickets,’ verzuchtte een Nederlander).

Het mooie was, dat de prachtige glas-in-lood-ramen juist daardoor tot hun recht kwamen. Het zonlicht maakte ze  tot prachtige heldere schilderijen.

Dat nam niet weg, dat we door de donkerte schuifelden, vasthoudend en tastend naar houvast. Een soort van Simson die in een Filistijnse tempel, blind, zoekend, strompelde naar de twee immense pilaren, die het dak van deze tempel droegen.

De gids vertelde dat de lichten klokslag 12 uur in de nacht aan zouden gaan, om zo het Pasen in te luiden. Het hele kerkinterieur, met de beelden en schilderijen, baadde dan in het licht. ‘Een plotselinge explosie,’ vertelde hij.

En om 12 uur precies, midden in de nacht, stonden wij op het achterdek van het schip. De lucht vervuld met strepen, groen en roze. Hemels. ‘Je zou erbijna gelovig van worden,’ fluisterde een jonge vrouw.

‘Reizen is immers, met luisteren en lezen, de kortste en de leerzaamste omweg naar jezelf.’