Vriendelijkheid

Dan lopen we de hoek om, en halverwege, het straat, tegenover een grote oude boom, staat een raam wagenwijd open. We kijken naar binnen en zien aan het einde van de lange kamer een oude meneer achter een donkerbruin bureau zitten. We lopen voorbij, kijken elkaar aan. ‘Zullen we?’ We keren weer terug.

‘Meneer, mogen we u iets vragen?’ De man strompelt verheugd richting het raam. ‘Natuurlijk.’

‘Weet u hier een mooie boekwinkel?’

Nou, die weet hij inderdaad. Schuin tegenover ons, iets voorbij de ijssalon, die we net kunnen zien, bevindt zich een prachtige boekhandel. Je kunt er de mooiste boeken krijgen, de bediening is fantastisch, vriendelijk en als ze iets niet hebben, bestellen ze het voor je, en heb je het boek de volgende dag.’

Je begrijpt dat we het bijna niet durven vragen. We zien het uithangbord met een levensgroot ijsje erop, en ernaast zou de boekhandel zijn, en toch, we wagen het. ‘Zou u soms even willen tekenen hoe we daar moeten komen. Anders blijven we misschien hangen bij de ijssalon.’ Hij kijkt even op, en pakt een papiertje van ons aan en maakt een plattegrondje. Het is ontzettend duidelijk. Dat wel. ‘Het kan niet missen,’ zegt hij. We halen diep adem. ‘Mogen we misschien weten hoe u heet?’ Dat mag. ‘Groenloo’ is zijn naam. En hij begint te vertellen hoe zijn familie vanaf het platteland in Amsterdam terecht kwam en hoe de liefde daarin een rol speelde. Wij noemen onze naam en doen ook een beetje ons verhaal.

We hebben een geanimeerd gesprek. Dan kijken we elkaar aan. ‘Meneer, misschien een beetje raar, maar mogen we uw telefoonnummer. Dan kunnen we u bellen als we de boekhandel niet kunnen vinden.’ We krijgen zijn nummer. We weten niet wat hij denkt. Zou hij ons domme provinciaaltjes vinden? Vindt hij het wel goed zo? Is hij gewoon aardig?

We zeggen vriendelijk gedag, en lopen naar de boekwinkel. Het is inderdaad een prachtige zaak, maar we kunnen niets kopen. We hebben het geld en de telefoon (!) laten liggen in het klaslokaal.