Shit happens. Laat het niet liggen op de bodem van je hart.
Op een gegeven moment ploppen de nare dingen omhoog, dan kan je dat niet langer tegenhouden.
Lezen en chillen
Het is weer zo’n moment van ‘lezen en chillen’ op onze oude zeilklipper ‘De Orpheus’.
Het is kwart over negen, en de mensen komen zo één voor een weer binnen druppelen.
Onze papegaai, krijst zijn keel schor: ‘Welkom, allemaal, kom binnen, welkom allemaal, kom binnen.’
Als iedereen van koffie voorzien is, ontstaan al snel mooie gesprekken. Er liggen boeken op tafel, er zit leesvoer in de tassen, maar zoals vaker wordt er gewoon gezellig geboomd.
De oude man die in de lekkere (en foeilelijke) stoel van Dingeman zit, kijkt om zich heen. ‘Ik ben wel echt de oudste, he. Vinden jullie het wel leuk als er zo’n ouwe knar tussen al dat fris en groen zit?’
‘Juist fijn,’ begint een jonge vrouw, ‘dan kunnen we van u leren.
Want u zal best wel veel meegemaakt hebben.’
De oude man aarzelt.
‘Nou, nee, dat niet, nee, dat valt wel mee, uh, maar één gebeurtenis is me altijd bijgebleven.’
Hij schokschoudert. Laat hij het hierbij?
Maar dan herpakt hij zich.
Al het vertrouwde in één klap weg
‘Weet je, ik was een jaar of vijf, mijn ouders gingen scheiden.
Dat voelde, toen in ieder geval, als een schande.
Wij, mijn moeder, mijn zusje van vier en ik verhuisden naar een flat.
Ik vond het verschrikkelijk, al het vertrouwde was in een klap weg.
Het heerlijke, warme gezellige huis, de fijne lichte tuin, de lieve buurvrouw.
Mijn papa was weg, en we zagen hem nooit meer.
Zo ging dat heel vaak in die tijd: dat nooit meer zien.
Mijn moeder moest veel werken. Ze was juf, en was thuis als wij thuis waren.
Ze was ontzettend verdrietig, voelde zich afgewezen, opzijgezet voor een mooi jong meisje.
Vaak vertelde ze: Linda was aantrekkelijker dan ik, lang en slank en goedlachs.
Sinterklaas
Het werd winter, en mijn moeder verstond de kunst om het gezellig te maken. Er klonken kerstliedjes door het appartement, ze stak kaarsjes aan, en bakte koekjes.
Het werd weer lekker, leuk-spannend.
Ik ontdekte kleine cadeautjes, ingepakt, in de linnenkast en ik kreeg weer zo’n heerlijk gevoel vol verwachting.
Langzamerhand begonnen we een beetje aan de situatie te wennen.
De school waar mijn moeder werkte was leuk. Ze kreeg er vriendinnen. Soms kwamen er collega’s koffie drinken, ’s avonds.
Er kwam weer wat leven in de brouwerij.
En toen werd het Sinterklaas.
Toen we wakker werden lagen er cadeautjes voor de kachel. Wat was ik blij met mijn beertje en mijn kleurpotloden. Ik weet nog hoe ik mijn neus in de vacht van de beer stak en genoot van de heerlijke geur. En hoe scherp de punten van de potloden waren.
Voor mijn zusje lag er een popje met een zelfgebreid jurkje
’s Avonds ging de bel, heel hard, wel drie, vier keer achter elkaar.
Daar rolden twee zwarte Pieten (Dat was toen nog zo) de kamer binnen.
Ze hadden plezier, deze Pieten, en we zagen al snel dat het twee collega’s van mijn moeder waren.
Ik vond het leuk en ik vond het eng. Ik lachte en bibberde.
Mijn moeder voor straf naar Spanje
En…
Een van de zwarte Pieten maakte zich heel groot en wees naar mijn moeder en zei met barse stem: Jij, jij, en haar vinger priemde in de richting van mijn moeder, jij bent stout geweest, en jij, je moet mee in de zak. Jij gaat voor straf naar Spanje.
Ze pakten mijn moeder beet, en ze stopten haar de zak in.
Ze hadden ontzettende lol met elkaar, de twee jufs, en ook mijn moeder had plezier. Maar ze ging wel de zak in.
Ik zag het al gebeuren: mijn vader was weg en nu zou mijn moeder ook zo maar uit mijn leven gaan, naar heel ver weg, naar Spanje.
Ik kon niet meer bewegen.
Moeder kroop weer uit de zak, en we kregen snoep en chocolademelk, maar ik kon niet eten en drinken. Ik was kotsmisselijk. Mijn maag verkrampte, evenals mijn hele lichaam.
En dat waren dan professionals he, Snap je dat nou?’
Eenzaam
Hij kijkt de kring rond.
‘Een paar weken later ging mijn moeder een cursus volgen, drie dagen lang.
Mijn lievelingstante kwam oppassen.
Maar het was niet leuk. Ik was drie dagen lang alleen maar bang, bang om mijn moeder kwijt te raken, en ik heb drie dagen lang gehuild, alleen maar gehuild.
En jaren later, toen mijn lieve moedertje stierf, toen had ik weer hetzelfde gevoel: Ik word alleen gelaten, nu ben ik alleen op de wereld. Ik had intussen een lieve partner, twee mooie zoons, maar toch: toen was ik weer alleen.’
De tranen biggelen over zijn wangen.
De vrouw die naast hem zit, legt haar hand op zijn arm. We voelen allemaal even zijn eenzaamheid.
Shit happens
En we zijn ons ervan bewust:
Het kan naast elkaar bestaan: een hart met wonden en ook nog eens dankbaar zijn.
In de grote vogelkooi horen we wat geritsel. Sjako, de papegaai, wordt weer een beetje wakker, hij wappert wat met zijn vleugels en krijst dan:
‘Shit happens, shit happens.’
De oude man glimlacht en pakt z’n bakje koffie weer op.
Wij ook.
Een waar gebeurd verhaal?
Jawel, en niemand herkent jou erin. Het is zo geanonimiseerd.
Luister maar:
