Emigreren naar the middle of nowhere
Stapels video’s leenden we van de bibliotheek. Over Canada, Alaska, in ieder geval veel sneeuw… We wilden emigreren. Ver weg van de bewoonde wereld, dát leek ons heerlijk. En dan liefst in een hele kleine gemeenschap, met zo weinig mogelijk moderne technologie. De was doen, buiten in de vrieskou, ’s avonds een paar minuten naar de krakende radio luisteren, om te weten of er nog heel belangrijke dingen gebeurd waren, brood bakken, zelf boter karnen van de melk van onze enige koe, die in het kleine schuurtje vlak bij ons huisje bivakkeerde, kleren maken van huiden. We zouden elandburgers, elandgehakt en elandbiefstuk eten.
Als het maar ver weg van de bewoonde wereld was.
De plannen krijgen vorm
Op een regenachtige dag liepen we verdwaasd door de straten van Den Haag. We hadden in een klein zolderkamertje, waar een kantoortje gevestigd was, positief advies gekregen voor onze emigratie naar Canada. De oudere man legde ons uit, dat de kans heel groot was dat we toegelaten zouden worden, mijn lief om zijn diploma’s en ervaring en kennis op het gebied van techniek, en ik om mijn Pabo-diploma, die ik nog net niet op zak had.Â
Het was eng, maar we gingen ervoor. Onze plannen namen steeds vastere vormen aan.
We liepen hand in hand. De ijzige stilte lonkte.
Niet meer ver weg van de bewoonde wereld, maar er middenin.
En toen kreeg mijn vader een hersenbloeding. Hij overleefde het, maar raakte halfzijdig verlamd en kon zich verbaal bijna niet meer uiten. Mijn ouders woonden vlak bij ons en we besloten er voor ze te zijn.Â
Een droom voorbij, en een nieuwe uitdaging wachtte. We hoefden niet veel te doen. We waren meer een soort van backup. En we hebben dat met plezier gedaan.
Boeken en films over de meest afgelegen plaatsen ter wereld
Het leven ging verder, maar films en boeken over sneeuw en ver weg bekoren ons nog steeds. We volgen de serie ‘Alone’ en ‘Het Hoge Noorden’, en we lezen graag boeken over eenzame tochten. Soms gaan de verhalen over lange solozeilreizen, soms over bivakkeren op de eenzaamste plekken.
Een vrouw in de poolnacht
‘Een vrouw in de poolnacht’, geschreven door Christiane Ritter, past goed in het lijstje van boeken over ’the middle of nowhere’.Â
Op de achterflap staat: ‘Ritters beschrijving van haar immense innerlijke ervaring is prachtig in haar eenvoud.’
Ik heb intens genoten van dit boek. Je zou kunnen denken dat er weinig gebeurt, je zou kunnen denken dat er geen gevoel in voor komt, je zou kunnen denken dat het onnoemelijk saai is, maar de beschrijvingen van de omgeving van de hut waarin Christiane bivakkeert is intens. Ze woont met haar man, bijgestaan door Karl, een Noorse jager, een jaar lang in een zeer eenvoudige hut op het uiterste puntje van Spitsbergen. Het is 1934, en zij is de eerste vrouw die in Spitsbergen overwintert.
Zo gek, ons schip was niet dichtgevroren
Vandaag straalt de hemel in het blauwe licht van de verdwenen dag. In het noorden hangt een roodgele maan voor de nevel. Als de weerspiegeling van een verre vuurzee zweeft in het roodachtige schijnsel het steeds duidelijker wordende poollicht langs de hemel. Het maan- en het poollicht zijn nu het warme gloeiende licht dat contrasteert met het kille blauw van de lucht.’
Je hebt van die boeken die je met een verdrietig gevoel dichtslaat. Ik heb een paar dagen met heimwee teruggedacht aan de prachtige momenten die ik intens meebeleefde met Christiane Ritter. Niet voor niets deed ik mijn warmste kleren aan, en was ik verbaasd dat het water rondom het schip niet dichtgevroren was, en ik mist de witte glinstering van de sneeuw en blauwe en groene vegen van het noorderlicht.
Vandaag straalt de hemel in het blauwe licht van de verdwenen dag. In het noorden hangt een roodgele maan voor de nevel. Als de weerspiegeling van een verre vuurzee zweeft in het roodachtige schijnsel het steeds duidelijker wordende poollicht langs de hemel. Het maan- en het poollicht zijn nu het warme gloeiende licht dat contrasteert met het kille blauw van de lucht.
Zullen we dan toch maar, heel even, een kijkje nemen?
Zie ook de andere boeken in de boekenapotheek.
Prachtig geschreven, door Ritter maar zeker ook door jou 😘
Dankjewel! Ik heb in ieder geval genoten. Ik was heerlijk verdwenen in het boek. Daar wil ik graag meer van!
Heerlijke mail, zo kon ik erg genieten van de (oude) boeken van Co Verburg, die had ook van die schitterende beschrijvingen. Koffie uit Kaffa, de verloren Plantage, de koffietuin zal bloeien.
Je bent trouwens lekker warm ingepakt 😉
Er zijn zoveel mooie boeken hê