Het lijkt wel of we het leven weer moeten aanslingeren.
Ik had vroeger een oude auto, een Ami.
En als die auto een poosje stil gestaan had, dan moest die aangeslingerd worden.
Ik was toen student in Amsterdam, en ik kreeg hulp van mijn buren: eenvoudige mannen die het gewoon fijn vonden om hun kracht te gebruiken om zo’n jong plattelandsmeisje verder te helpen.
Wat fijn dat we nu ook weer mensen tegenkomen die het leven voor ons helpen aan te slingeren.
Een krachtig gebaar bij rouw
Dat is snel gebeurd overigens.
Ook bij rouw.
Even een beweging vanachter je mondkapje, en een ziezo. En dat is het.
Je hoeft er niet heftig bij te knikken, je hoeft je hoofd niet meewarig te schudden. Veel mooie woorden zeggen hoeft ook niet.
Mijn Ami werd ook gewoon aangeslingerd door een forse draai, door simpele mensen.
Wat ik maar wil zeggen. Je hebt niet veel nodig om iemand te helpen het leven weer aan te slingeren.
Een krachtig gebaar.
Alleen dat.
Je doet het nooit verkeerd als je het met je hart doet
Ga maar slingeren. En wees niet bang om dat verkeerd te doen. Gewoon op jouw eigen manier. Dan gaat de auto weer rijden.
En wat houd ik van die eenvoudige echte mannen die zonder veel woorden mijn Ami weer aan de praat kregen.
‘Zie zo,’ zeiden ze dan. Meer niet. ‘Zie zo.’
O, ja, en een dreun op mijn schouder. Dat mocht toen nog.
Weet je nog...
Op ons schip kan je weer komen chillen en lezen, en haken…