Ik ben een eiland
Ik ben een eiland, geschreven door Tamsin Calidas. Een verhaal dat raakt.
Het is nieuwjaar
Ik sprak hem vandaag. Ik hou van hem. En we denken en voelen soms verschillend.
We komen uit dezelfde familie, en we hebben een verschillende jeugd gehad, en we zijn er op een nog meer verschillende manier mee omgegaan.
Het is nieuwjaar, en dan wensen we elkaar de allermooiste dingen.
We knuffelen elkaar op 50 cm afstand, een soort compromis tussen Rutte en onszelf.
Zo doen we dat. Iedereen tevreden stellen, of liever: alles. Onze behoeftes en ons geweten. Onze vrijheid en onze gehoorzaamheid.
We voeren allerlei discussies, half serieus en half met een grimlach.
Lol en ernst. Pijn in de buik en een hoog gevoel van vreugde.
Ik ben het niet eens met je gevoel
Ik vertel wat over mijn gevoel. Dat gaat ongemerkt. Mijn gevoel ligt zo vaak op mijn tong.
En dan zegt mijn neef: ‘Daar ben ik het niet met je eens.’
O, wat komt die binnen. Niet eens met mijn gevoel.
Hoe kan dat nu?
Je kunt het toch niet eens of oneens zijn met iemands gevoel?
Je kunt het delen, maar niet beamen of ontkrachten. Toch?
En… ik voel het: Ik ben een eiland.
Ik aarzel. En vraag dan: je kunt het toch niet oneens zijn met mijn gevoel? Bedoel je dat jij andere gevoelens heb? Dat jij het anders beleefd hebt?
Bedoel je dat jij de liefde van opa wel ervaren hebt? En ik alleen zijn afwijzing.
Ik krijg tranen in mijn ogen.
Dat is overigens wel het laatste waar mijn neef op zit te wachten.
Hij wil niemand verdrietig zien, juist niet zijn kleinere nichtje.
Hij haast zich dan om te zeggen: ‘Nee, nee, sorry, nee, natuurlijk niet.
Jij mag voelen wat je wil.’
Het kwaad vanbinnen is al geschied. De laatste zin maakt het er niet beter op. De eenzaamheid kruipt mijn keel binnen. Ik kan niets meer zeggen. Ik knik. Ook ik wil niet dat hij met een naar gevoel zijn motor opstapt, een gevoel van ‘weer niet goed gedaan’.
Ik raak even zijn arm aan.
Ik ben een eiland, geschreven door Tamsin Calidas
Ik ben het boek ‘Ik ben een eiland’ aan het lezen.
De schrijfster Tamsin Calidas vertelt over haar worstelingen.
Ik voel het boek, de schrijfster, het eiland.
Heb ik hetzelfde mee gemaakt?
Helemaal niet. Toch herken ik veel.
Ik deel een gedeelte uit haar verhaal.
Het is voor elke kleine gemeenschap een schok als traditionele verbanden worden verbroken. Traditie is iets vermoeiends en dwingends, en wordt generatieslang verweven en de draden worden strakgetrokken om verband, structuur en patroon aan te brengen. Ongelukkig zijn is geen reden om het weefsel uit elkaar te trekken of om het garen los te knippen. Draden die verkeerd lopen, losscheuren of knappen vormen een afwijking in het patroon waardoor angst, wrok en bitterheid de kop opsteken. Dat bedreigt de stabiliteit van andere draden. Het zou ertoe kunnen leiden dat ze gaan rafelen of zichzelf proberen los te tornen. Ik heb geen kinderen. Ik heb geen man. Ik pas niet meer in het patroon.
Ik wilde wel dat ik zo zou kunnen schrijven. Ik ben het aan het proberen. Elke dag zo’n honderd woorden.
En als het boek lukt, en het zal worden uitgegeven, dan zal ik het opdragen aan mijn lievelingsneef. Of hij het begrijpt, of niet.
En: herken je het gevoel van deze schrijfster “Ik ben een eiland’?
Eilandjes zijn we naar mijn idee allemaal. Omdat we individuen zijn. Eén stuks zeg maar. Eilandjes met een eigen beleving van het leven. En die zijn noodzakelijkerwijs even divers als er Eilandjes zijn. Waarom het ene eilandje opeens denkt dat zijn grondgebied een warboel is, als hij een blik op een nabijgelegen Eilandje werpt, en daar van schrikt, tja… je kan overvallen worden. Iets met verwachtingen? Stop maar in je pruttelpotje. Liefs!
Oh ja! Succes met je 100 woorden per keer. Elke dag een draadje..
Jij kan dat!
Ha Heleen, dankjewel voor je reactie! Ik heb het in mijn pruttelpotje gedaan. En, inderdaad, elke dag een draadje.
Ik denk dat iedereen ergens diep vanbinnen wel een eilandje is.
Er zijn maar weinig mensen die echt alles wat er in ze omgaat naar buiten brengen.
Soms kan dat goed zijn en soms loopt dat helemaal fout af.
Succes met je boek Geertje! Je moeder schreef toch ook?
LIEFS, Alie
Ja, misschien wel hè, zullen we gokken op eilandjes met bruggen ertussen?