De omwenteling
Ik heb gehuild, om dit boek: De omwenteling, de eeuw van de vrouw, door Suzanna Jansen. Tranen om emancipatie, feminisme, de opstandige kriebels die altijd diep in mij zaten, en die ik niet de ruimte gaf. De omwenteling is mijn verhaal.
Dat verhaal van mij
Heb me jaren geconformeerd, aan de cultuur waarin ik opgroeide, omdat het van me verwacht werd(?), omdat ik dacht dat het goed was(?).
Ik ging geneeskunde leren (Waarom geen Nederlands? Daar lag toch mijn hart?), stopte met de studie toen ik trouwde en kinderen kreeg. Toen mijn jongste naar school ging, schreef ik me in bij de avondpabo. Dat was het handigst te combineren met mijn lieve gezin (en dan had ik nog geluk dat ik mensen om me heen had die me hielpen; dankjewel mamsje, Paulien, Willemijn en Liesbeth).
Amsterdam
Er was van alles aan de hand in Amsterdam toen ik daar student was. Het was er onrustig. Ik heb er, tot mijn schaamte, niets van meegekregen. Ik had mijn handen vol aan het bestuderen van de hersenen, de hormoonhuishouding en de psychiatrie. Ik deed veel indrukken op bij de studentenvereniging, dronk kruidenthee met mijn huisgenoten en at biologische dezembroodjes met mijn vriendinnetje uit de Leimuidenstraat. Ondersteboven was ik van mijn anatomielessen in de snijzaal, waar ik moest snijden in het lichaam van een jonge vrouw.
Mijn hele leven ging op z’n kop..
En wat er allemaal gebeurde in de stad? Waartegen (mannen en) vrouwen in opstand kwamen? Ik heb het nu gelezen in het boek de Omwenteling.
Geen omwenteling voor mij
Toen ik dit boek las, kwam er veel naar boven; het benauwde leven, mijn wanhopige pogingen eruit te breken en de lamlendigheid.
Mét mij hebben veel vrouwen deze strijd gestreden, maar ik kwam ze destijds niet tegen.
Behalve verdriet voel ik nu ook een soort van vreugde, een gevoel van vrijheid die er meer en meer mag zijn. Onze (bonus)kinderen en jonge vrienden geven een ander geluid. Daar knap ik van op. Gelukkig maar.
En toen ik pas mijn 90-jarige moeder vertelde dat ik spijt had dat ik nooit had gedemonstreerd, zei ze: ‘Dat heb ik nu ook. Ik durfde vroeger niet, en nu voel ik me toch een beetje te oud.’
Aan mijn lieve moeder zal het niet liggen.
De omwenteling
Dankjewel Suzanna Jansen voor het boek De Omwenteling, de eeuw van de vrouw. Voor mij was het helend.
En nu, nu ik bijna mijn AOW krijg, kijk ik, toch, terug op een heel mooi leven. Een rijk leven, met veel levensvreugde, thuis en in mijn werk. Ik geniet van ons thuis, gezin, de (vaak jonge) lieve mensen om ons heen, de gesprekken die ik mag voeren, de creativiteit die ik soms vorm mag geven, de boeken die ik lees, de woorden die ik hoor. Dankuwel.
Al ingeschreven…? Studie Nederlands?
Uhhh, nog niet, nee. Ik ga nog persoonlijk met jou hierover sparren., Oké?
Zo ben je weer net die kreeft..
Práchtig, die foto van moeder. Ik hóór het haar zeggen. Altijd verrassend. Bedankt voor de boekentip. ❣️
O ja, je bedoelt dat filmpje van die rabijn die vertelt dat de kreeft, voordat hij gaat vervellen pijn heeft, zich zeer oncomfortabel voelt, net voor hij een andere ‘schil’ krijgt. En dat hij dan weer kan groeien. En inderdaad; daar gaat het over.
En: ja, die moeder kan van die verrassende opmerkingen maken.