Mijn lieve vriend uit Haarlem, na zijn herseninfarct
Nee, hij reed geen auto meer. Dat lukte niet. Sinds het herseninfarct, drie jaar geleden was zijn leven finaal ondersteboven gegaan. Vijftig jaar, midden in het leven, leraar wiskunde, en in allerlei nevenfuncties.
Een beetje slepen met zijn voet, en wat moe, daar leek alles mee gezegd. Dankbaar verliet hij het ziekenhuis.
Maar al snel bleek er meer aan de hand. Werken ging niet meer, (een klas met jeugd), rekenen werd ingewikkeld (wiskundeleraar!), fietsen werd te moeilijk, laat staan autorijden.
Moe werd hij wakker, elke dag, bezoek vroeg veel, alle dagen hoofdpijn, en totaal geen zingeving meer en hij verveelde zich stierlijk. Het leven was niet meer zo leuk, na zijn herseninfarct.
Een heerlijk samenzijn
Ik hoorde het aan, was blij met zijn bezoek en had zo met hem te doen. Zijn energie was bij binnenkomst al een eind op (een taxirit vanuit Haarlem!), maar we genoten van ons samenzijn. Wat was het kostbaar.
En ja we vonden elkaar, ik begreep hem, een beetje. Een klein beetje, want dat herseninfarct van mij was veel minder erg. Ik was tenslotte al bijna met pensioen toen ik het herseninfarct kreeg. Ik zocht mijn hele leven al naar zingeving, en dat beetje hoofdpijn, ach, zo erg was dat niet voor mij.
Ik kon moeilijk in slaap komen na het bezoek. Het was keihard binnengekomen. Het had bij mij ook zo kunnen zijn. Ik kan nog autorijden (op rustige plekken), ik ben niet hele dagen moe, en me vervelen, dat doe ik niet.
Lieve collega's
Vandaag ging ik koffie drinken bij mijn vroegere collega’s. Wat was dat gezellig. Ik trakteerde omdat mijn boek uitgekomen was. En het voelde daar als een warm bad.
En ja hoor, ik antwoordde op de vragen. ‘Het ging goed, nee, ik verveelde me niet, ik pas op mijn kleinkinderen, dat is heerlijk, nou nee coachingsgesprekken voerde ik niet meer, dat ging niet, maar dat was helemaal oke, ik was tenslotte al de 67 gepasseerd, ik was een dankbaar mens, ik woonde heerlijk.’ Man, man, wat was ik positief. Zo voelde dat ook, maar ondertussen wrong er een klein ja-maartje in mijn gevoel.
Tja, dat herseninfarct steekt soms de kop op.
Ik vertelde niet over de hoofdpijn die me vaak teistert, als ik autorijd, of naast de bestuurder zit, een workshop volg, na een telefoongesprek, en dat die op het moment bij mijn collega’s ook al de kop op stak. Ik vertelde niet dat ik regelmatig droom van mijn gesprekken met mensen, en dat ik dan wakker wordt, zo verdrietig dat ik dat niet meer kan. En dat ik ook zo graag een stuk taart wil, maar dat mijn cholesterol zo hoog blijft. Niet omdat ik dat niet wilde vertellen, maar dat lag een beetje weggeduwd.
Ik liep weg, de trap af naar beneden, zoekend in mijn zakken naar de sleutel.
In mijn auto zag ik dat die sleutel nog in het contact zat. Ja, natuurlijk. Denken aan de taart, de collega’s en dan ook nog eens aan mijn sleutels, dát past niet in mijn hoofd.
En ja, mijn vriend heeft het veel erger. Dat weet ik. Maar vandaag voel ik heel even mijn verdriet. Ik ga koffie zetten, en zometeen ga ik een verdrietige film kijken. Dan kan ik lekker janken. En dat is dan gerechtvaardigd.
Helende boeken en helende films...
Ik denk dat ik de verfilming van het boek ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ door Delia Owens ga bekijken. Voor mij een tranentrekker. Op dag 3 van de adventskalender bespreek ik dit boek.
En weet je, een boek en een film kunnen heilzaam zijn na een herseninfarct, niet dat je dan weer helemaal de oude bent, maar wel een beetje.
En vanavond voel ik me vast gewoon weer dankbaar voor alles wat ik heb en ooit kreeg. Dan schrijf ik, denk ik zomaar mijn dankbaarheidspunten weer op. En dat zou vandaag zomaar deze punten kunnen zijn:
- Ik kijk terug op heerlijk werk op een fijne plek met lieve collega’s
- Ik kan gelukkig nog goed genieten van een fijn boek en een mooie film
- En wat ben ik blij met mijn lief, mijn lieve familie en vrienden
Zo wil ik dan weer in mijn warme bed duiken met de regen op het dek.
Wat herkenbaar! Het leven wordt er niet makkelijker op na een herseninfarct, vooral de niet zichtbare gevolgen. Mooi geschreven Geertje.
Ja, he, en dat is voor iedereen weer anders ❤️
❤️
Accepteren wat je niet kan veranderen is vaak zo moeilijk. Tuurlijk ben je ook dankbaar voor wat was en wat nog wel kan en wil je dat uitdragen ook naar je vroegere collega’s en positief zijn. En tegelijkertijd draag je zorg voor dat deel in jou dat het moeilijk heeft. Wat mooi dat je jezelf gunt wat je nodig hebt en een tranentrekker uit de kast trekt. Bedankt dat je zo openhartig hierover schrijft. ❤️
Dankjewel Judith voor je lieve reactie. Het is inderdaad soms een beetje een struggle, en vaak gaat het ook prima. En, je hebt gelijk, het mag er allebei zijn…