Gezin van herkomst
Opvoeding
Het gezin van herkomst.
Een appje van één van onze jongens:
Ik ben grappen aan het schrijven voor m’n standup voorstelling. Het gaat oa over mijn christelijke opvoeding. Hebben jullie nog inspiratie?
Nou, de berichtjes volgen snel.
Geen sinterklaas, geen koninginnedag, geen kerstboom, geen tv, geen vuurwerk, geen judo, een eigen krant, boeken waarin bij meisjes de rokken getekend werden over de lange broeken, de vloeken en lelijke woorden weggetypexed werden. Twee keer op zondag, lopend, naar de kerk, waar de gemeenteleden mentos, fruitella en kingpepermuntrollen doorgaven. We kregen boeken, en géén strips. Zondag bleven we tussen de kerkbezoeken thuis, geen familie- en vriendenbezoeken. Je zat op orgelles. De huisbezoeken door de ouderlingenvan de kerk (die met hoed op aankwamen) waren super beladen en spannend. Met de computer kwam de wereld binnen, maar we probeerden nog met kliksafe elke site te controleren. We zongen en luisterden alleen psalmen (op hele noten), andere muziek was werelds. Zaterdagavond voor 12 uur thuis zijn. Beter met 160 kilometer over de landwegen racen, dan 1 minuut over twaalf thuis komen. De Amish waren er niets bij, en ook niet de orthodoxe islamieten.
Onze kinderen gaan los en mijn schuldgevoel wordt weer geraakt. Ik heb ze allerlei zware regels opgelegd, streng en liefdeloos.
Tuurlijk, ik hield zielsveel van onze kinderen, ik dacht dat ik ze daarmee het beste gaf, maar ik vergat de liefde. Het leven was ernstig! Momento Mori, en niks geen Carpe Diem.
Ging de liefde toch overwinnen?
Als ik nu naar onze prachtige kinderen kijk, met hun partners, en hoe ze met elkaar omgaan, en hun kroost opvoeden, dan vervult dankbaarheid en verwondering mijn hart. ‘Wat een heerlijke mensen!’
Ondanks onze opvoeding, zijn ze er heel mooi uitgekomen. Want behalve dat strenge… tel dan er ook maar bij op dat ik het gezin helemaal niet aankon. Ik moest goed huishouden, goed opvoeden en mijn bijbelse opdracht vervullen, wat dat laatste ook was. Dat was te ingewikkeld voor me. ik voelde me vaak moedeloos, en het was nooit goed genoeg, én ik had een kort lontje.
Daarbij moesten mijn lief en ik wennen aan elkaar. Ja, de liefde was er zeker, maar ons gezin van herkomst was zo heel verschillend. Dat gaf troubles!
Maar heel langzaamaan, brak het licht door, traag, dat wel.
Ik heb onze kinderen voorgesteld hun EMDR te betalen of een andere traumaverwerking. Ze willen voor dat geld liever een fijne vakantie. Bovendien hebben ze bedacht dat ze vast meer krijgen als ze nog andere traumatische voorbeelden uit het gezin van herkomst kunnen noemen 😏.
We moesten altijd helpen onkruid wieden, boter karnen, brood bakken, schoenen poetsen. Was je dat vergeten, mams? En dat we tweedehandskleren droegen in een tijd dat dat bepaald niet in was. Je kocht liever een boek dan een broek voor ons.
En we droegen klompen!
Het gezin van herkomst van Lale Gül
O, wat een boek, indringend en verschrikkelijk.
‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, “vieze, immorele” films en series kijken is onaanvaardbaar (en dan bedoel ik geen porno, gewoon een film waarin wordt gezoend), het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden.’ Opgroeien in een streng islamitisch gezin betekent voor Büsra dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuiskomen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent vooral: voortdurend vragen stellen. ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen? En de rest van mijn bestaan op die manier slijten? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?’ In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Büsra met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Büsra wel. (BNN VARA)
Grof en direct, gevoelige taal, eerlijk relaas vol met de ruzies, scheldpartijen thuis, expliciete seksscènes.
Herkenbaar
Herkenbaar en ook weer niet? Of wil ik het niet? Büsra verzet zich tegen haar verwekkers, vooral tegen haar Moeder, die ze Droogstoppel noemt, en een vrouwelijke en islamitische Stalin, een Khomeini met een kut, een islamofascistische despotin, spijkerhard en nietsontziend, iemand die nooit een strobreed wijkt. In haar gezin van herkomst is de liefde verstopt onder woorden, regels, wetten.
Is het ons verhaal? Ja en nee? Gelukkig noemen onze kinderen ons gewoon pa en ma, papa, mamma, of bij onze voornamen. Daar ben ik dan weer bij mee.
Wel lezenswaard
Voor christelijke lezers zijn Güls boeken soms heftig om te lezen, niet alleen door de inhoud (met veel nadruk op het benauwende karakter van religie), maar ook door de vloeken en de seksscènes hier en daar. Zelf benoemt ze het probleem meteen: „De lezers van het Reformatorisch Dagblad zijn christelijk, hè? Dan moet ik een beetje op m’n woorden letten. Misschien denk je dat ik anti religie ben, maar dat ben ik niet. Ik ben alleen anti onderdrukking.”, Bron: RD
Ik gun het je; dit boek te lezen. Misschien confronterend voor je, misschien bevrijdend, of alleen leerzaam.
Ik hoop dat je ondervindt: de liefde overwint. En daar bid ik om.
Eerlijk? Ik moest een paar keer teruglezen…gaat deze tekst nou over jou en je kinderen of over je eigen ouders en jou? Dat eerste dus. Dat dat nog bestaat, was het eerste dat ik dacht. Naïef dus. En dat ik het me helemáál niet kan voorstellen dat jij zo’n vrome vrouw geweest bent haha. Maar je schrijft er zo eerlijk, rauw en openhartig over. Alleen dat al, dat je nu met je kinderen daar zo openlijk over kunt praten en ook inziet dat het vaak van de zotte was…al die regels en beperkingen. Ik denk dat daar geen EMDR tegenop kan. Niks is helender dan dat ouders de pijn van jou als kind erkennen en toegeven dat ze zelf ook ‘in de war’ of verdwaald waren (door hun eigen opvoeding), lijkt mij. Wat fijn dat je band met je kinderen daardoor zo goed is, als ik dat zo lees. Dank voor het delen. En dank voor de boekentip! Veel liefs
❤️
Dank je !!!!!!
you’re welcome
Ach! Herken ik hier dingen? Uit mijn eigen opvoeding maar ook wat ik daarvan weer aan mijn eigen kroost heb doorgegeven? Ja ja. Zeker. Maar ondanks dat zie ik dat ze in staat blijken om zelf keuzes te maken. En wat ben ik trots op ze.
Ha, hè. Ik ben ook zo blij dat mijn kinderen zijn zoals ze zijn, ondanks onze opvoeding. Dat stemt me echt dankbaar.