Een jaar houdt hij het vol, de jongste. En dan wordt het verlangen hem te sterk.
Hij stuurt een berichtje. ‘Vanavond in de Pelikaan?’
En daar zitten ze, de broers, aan hun tafeltje.
‘Ik kan het niet verkroppen, ik kan het niet begrijpen dat jij onze vader bezoekt. Ik snap het niet. Waarom?
Ben je dan vergeten hoe hij je uit bed sleurde om je op je mieter te slaan, en maar bleef slaan, hoe hij met zijn vlakke hand op mijn achterhoofd sloeg dat mijn gezicht keihard op de tafel terecht kwam, weet je niet meer hoe hij over onze moeder sprak?’
De oudste knikt. Zijn ogen vullen zich met tranen.
‘Denk je er dan nooit meer aan dat hij de deur op slot deed en dat jij de hele nacht buiten geweest bent, en ik het hart niet had, om open te doen, doodsbang voor pa.’
Hij stopt. Het eeuwige schuldgevoel maakt zich weer van hem meester. Dat hij, omdat hij bang was voor zijn hachje, niet de moed opbracht om zijn broer te helpen. Hij vergeeft het zichzelf nooit.
De ogen van de oudste worden groot. ‘O, joh, oh, joh. Wat moet dat verschrikkelijk voor je zijn geweest. Te voelen dat je me niet kon helpen, redden. ‘O joh, dat heb ik me nooit gerealiseerd.’
Hij legt zijn hand op die van zijn jongste broer. ‘Joh, zucht hij, ‘wat was dat toch een rottijd.’
De kroegbaas komt langs, zet een kan met water, glazen en een bak met pelpinda’s neer. Hij knikt vriendelijk en gaat zonder iets te zeggen verder met zijn rondje.
???????? ❤️????❤️????
Wat raken je verhalen toch altijd de diepste kern. En zo mooi, een mens heeft een keus. Ondanks de pijn.
Pijn naast vergeving.
Het een sluit het ander niet uit.
Dit verhaal laat de rauwe werkelijkheid zien, dat dingen naast elkaar bestaan. Elk hart zijn smart. Zo levens- reëel.
Leerzaam en inspirerend Geertje.
Groet!
Heleen
Ja, dat bedoel ik inderdaad. Er zijn zo veel kanten aan een verhaal. Een rauw randje, en soms ook een gouden omlijning.
Nou Geertje, tranen in m’n ogen! Diepe ontroering ook.
Prachtig geschreven.
Liefs, Alie
Ha Alie, fijn dat dit verhaal jou ontroerde. En dankjewel dat je het deelde!